“سست ایمانی” نوعی کمبود است.
ایمان که می آید خیلی از چیزها می رود.
در مجلس شادی، ناراحتی م و در مجلس غم، شاد.
اینها قدرت نمایی “قدرت خدا” ست.
این که همه چیزتون از خداست. حتی ساده ترین چیزها.
گاهی حتی شماره خونه تون رو فراموش میکنید، چیزی که همیشه به راحتی و سریع از حفظ می گفتید.
و برای همین است که میگویند وقتی چیزی به بادتون نمیاد بسم الله بگویید و متذکر یاد خدا شوید.
- “بسم الله الرحمن الرحیم” گفتن
-
“بِسمِ اللهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ وَ لاحَولَ وَ لا قُوَّهَ الاّ بِاللهِ” گفتن.
- این دو راه را پیامبر به امام علی ع فرمودند.
- دو رکعت نمار خواندن.
این کاری ست که امام علی ع امیر المومنین انجام میدادند.
برای این از واژه “بهترین” استفاده شده چون راه های دیگری هم وجود دارد اما راه های بشری موقت است و دائمی نیست.
میرید به دوست تون تل میزنید و میگید که ببین همسایه مون داره اذیت میکنه.
یا میرید به پدر و مادرتون میگید که بهتون راه کار بدند که چشم هات رو ببندد و به پهلو بخواب تا گوش ت روی بالشت بشه و با اون یکی دست ت هم اون گوش ت رو بگیر تا صدایی نشنوی و بعد به خودت تلقین کن که این یه صدای خوبه و نه صدای رو اعصاب.
یا میری به هم همسایه سمت چپی ت میگی که درکی از اصلا از صدای چکش نداره و از اون راه حال میخوای؟
یا این که با خود همسایه حرف میزنید و میگید آقا نصف شب با چکش نکوب روی دیوار.
مواجه ما هم با غم باید این گونه باشد.
بریم پیش خدا و نه پیش راه حل های مقطعی.
شیطان فقط ما را مشغول (و نه مجبور) به دنیا میکند تا از یاد خدا غافل شویم.
آیه قرآن ه.