آغوز

بنده از سعادت خود می‌دانم که در این مسجد، به ذکر بعضى از جریانات امام زمان علیه السلام موفّق شدم و این را یکى از ذخائر عمر خود می‌دانم و براى کسانى هم که به منظور استماع مطالب مربوط به حضرت بقیّةالله علیه السلام تشریف می‌آوردند، براى آنها هم سعادت فوق‌العاده‌اى قائلم. این سعادت را به آنها تبریک می‌گویم. هر کسی از شیعیان، آن قدر که به امام زمان علیه السلام توجّه داشت، همان قدر از عمر خودش بهره‌بردارى کرده است.
بدانید هر چقدر تذکّراتتان نسبت به حضرت بیشتر باشد و ذکر مناقب و فضائل پیش شما شود و در تذکّراتتان حول و حوش حضرت بچرخید، اگر موفّقیّت به این کار پیدا کردید، مطمئن باشید مورد نظر حضرت هستید. به والله العلىّ العظیم القاهر الغالب، بیشتر گرفتاری‌هاى شیعه براى اینست که امام زمان علیه السلام را فراموش کرده‌اند. او اعلی حضرت واقعى است. ما رعیّت او هستیم. ما باید دور او بچرخیم. او را فراموش نکنیم. باید زلیخاصفت، دائماً نام یوسف را بُرد. باید یعقوب‌صفت دائماً به یاد یوسف بود. به صاحب این محراب و منبر امتحان کرده‌ام. مشکلات اجتماعى غیر قابل انحلال که با هیچ فکری راهى براى حلّ آن مشکل به نظر نمی‌رسید، با توجّه به امام عصر علیه السلام مثل آب حل شد. شما به همه چیز متوسّل می‌شوید؛ به هر امام‌زاده‌اى توسّل می‌جویید، براى هر امام‌زاده‌اى نذر و نیاز می‌کنید، حاجت را از او می‌خواهید، امّا امام زمان علیه السلام را فراموش کرده‌اید! چرا به او متوسّل نمی‌شوید!؟ چرا از او حاجت خود را طلب نمی‌کنید؟ آیا امام زمان علیه السلام به قدر یک امام‌زاده پیش خدا عزّت و حرمت ندارد!؟ چرا به او توسّل پیدا نمی‌کنید تا رفع گرفتارى کند.
(سخنرانی های مسجد ملک، روز بیست و نهم ماه رمضان، 1382قمری)