آغوز

استادم، مرحوم میرزا می فرمود: محمود! تا می‏ توانی بر فرج حضرت مهدی علیه السلام دعا کن . چیزی در نزد خدا و آن بزرگوار محبوب تر و پسندیده تر از دعای بر فرج آن حضرت نیست. دنبال این علامت ها و تصدیق کردن ها که صدی نود و نهش خیال بافی است و بعد هم اسباب سستی عقاید می ‏شود، نرو. لذا اساتید به من می‏ فرمودند در تطبیق علامات ظهور بحث نکن. اصلا چه کار داری به علامات، زیرا «یُصلِحُ اللهُ أمرَهُ فی لَیلَةٍ». تا می‏توانی دعا بر فرج کن. به من امر می فرمود که نمازی نخوانی که در آن نماز، دعا بر فرج امام زمان صلوات الله علیه نکرده باشی. باید نمازِ تو آرایش پیدا کند به دعای بر فرج امام زمان صلوات الله علیه. در قنوتت باید برای فرج دعا کنی. این، فرمایش آن بزرگ، و یکّه مرد بود. امر و مسئله ظهور امام زمان صلوات الله علیه بدائی است. نه اینکه تقدیر سابق دارد و تغییر پیدا می‏ کند. نه، اصلا جوهرش بدائی است، مثل قیامت می‏ماند: «یاًتی بَغتَةً». آن بزرگ می فرمود: در جلو انداختن این کار، آن قدری که دعای بر فرج اثر دارد، چیزی دخالت و اثر ندارد. تا می‏ توانید دعا کنید بر فرج حضرت. بنالید، بسوزید، اشک بریزید، شب، روز، گاه بی گاه، در کوچه، در بازار، در نماز، در حال نیاز تا می‏ توانید دعا بر فرج کنید، عاقبت یک تیری به هدف می‏ خورد، عاقبت یک دل شکسته خالصِ بی ریا پیدا می‏شود که دلِ سوخته او عرش را هم سوراخ می‏ کند، و دعا را به هدف اجابت می‏ رساند. (سخنرانی های مسجدسیّد عزیزالله تهران،1396 قمری، روز هشتم)