آغوز

مرحوم در سخنرانی خود در مسجد سیّد اصفهان در ماه رمضان 1392 هجری می فرمود:
خداوند، وظائفی بر عهده‌ امام زمان علیه السلام نهاده است که بر عهده هیچ یک از یازده امام نگذاشته است. وظائف امام زمان علیه السلام چیست؟ در دعای ندبه می ‌خوانید: «بِنَفسِی اَنتَ مِن عَقیدِ عِزٍّ لا یُساوَی». یعنی: «جانم قربان تو ای آقایی که خداوند برای تو یک پرچم عزّتی برافراشته است که بالادست ندارد». همین طور هم هست. «هر که بامش بیش، برفش بیش‌تر». یک وظائفی را بر عهده او نهاده ‌اند که یازده امام دیگر علیهم السلام متعهّد و متکفّلِ این وظائف نبوده ‌اند و آن ‌ها را برای به ثمر رسیدن این وظائف نیاورده بودند. یک وظیفه آن است که باید سرتاسر پنج قاره دنیا را به کلمه‌ توحید وارد کند، و دیگر آن که سرتاسر دنیا را به عدل همگانی منظّم کند. این دو کار خیلی بزرگ است، خیلی خیلی بزرگ!
اگر بخواهیم مرد و زن یک دِهی را خدا پرست کنیم، و بخواهیم صورت دین را، -حالا عقیده‌ باطنی‌شان هر چه هست- در آن ‌ها جاری کنیم، بسیار مشکل است، آن وقت چه رسد یک شهری، تا چه رسد استانی، تا چه رسد مملکتی، تا چه رسد یک قاره ‌ای، تا چه برسد پنج قاره دنیا. باید هر موقعی که رادیو را باز می ‌کنید، هر ظهر در هر نقطه‌ ای از نقاط دنیا که هستید و به اذان گوش می دهید، می‌ بینید صدا می ‌زند: «أَشْهَدُ أَنْ‏ لَا إِلَهَ‏ إِلَّا اللهُ» ولو از واشنگتن، ولو از نیویورک، ولو از استالینگراد، التفات فرمودید یا نه؟ از هر جای دنیا، رادیو را که باز می ‌کنید، می بینید می ‌گوید: «أَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللهِ». این کاری است بس دشوار که پنج قاره دنیا همه گوینده‌ شهادتین شوند. البته، تنها این دو شهادت نیست. آقایان اهل علم! من دلیل قطعی دارم که پشت سرش باید بگویند: «أَشْهَدُ أَنَّ‏ عَلِیّاً وَلِیُّ اللهِ». به رغم انف و کوری چشم آن کسی که علی علیه السلام را دنبال توحید و دنبال پیغمبر صلّی الله علیه و آله، نام نمی‌برد. دستور از امام صادق علیه السلام و امام باقر علیه السلام داریم که هر وقت متذکّر خدا و متذکّر پیغمبر صلّی الله علیه و آله شدید، متذکّر ولایت و بزرگواری علیّ علیه السلام هم بشوید. به کوری چشم این خبیث ‌های شقیّ، که با اشتهار و انتشار اسم علی علیه السلام مخالف هستند، باید در مسجد الحرام بالای مأذنه، «أشهدِ أَنَّ‏ عَلِیّاً وَلِیُّ اللهِ» گفته شود، و این امر، در زمان امام زمان علیه السلام واقع می ‌شود.
«وَعَدَ اللهُ الَّذینَ آمَنُوا مِنْکُمْ وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ لَیَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِی الْأَرْضِ کَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذینَ مِنْ قَبْلِهِمْ وَ لَیُمَکِّنَنَّ لَهُمْ دینَهُمُ الَّذِی ارْتَضى‏ لَهُمْ».
آقایان! دینی که خدا برای این ‌ها پسندیده است، چیست؟
«الْیَوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دینَکُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَیْکُمْ نِعْمَتی‏ وَ رَضیتُ لَکُمُ الْإِسْلامَ دیناً».
همان دینی است که علی علیه السلام متمّم و مکمّل آن است؛ این دین، آنی است که مرضیّ خداست: « وَ لَیُمَکِّنَنَّ لَهُمْ دینَهُمُ الَّذِی ارْتَضى‏ لَهُمْ». آن دین را خدا تمکین می ‌کند و در روی زمین، مکان می ‌دهد. یعنی مذهب شیعه را.
(سخنرانی مسجد سیّد اصفهان، 1392 قمری، شب 26 ماه رمضان)