ما یک دشمن قوی ای داریم که خیلی پهلوان است، خیلی هم ملاّست، و از همه چیز اطلاع دارد. او دائماً در کمین ماست، از گمراه شدن ما لذت می برد، از فسق و فجور ما کیف می کند. بنای او هم در اغوا و اغفال و گمراه کردن ماست. در مقابل خدای متعال زانو به زمین زده و گفته است: «فَبِعِزَّتِکَ لَأُغْوِیَنَّهُمْ أَجْمَعین إِلاَّ عِبادَکَ مِنْهُمُ الْمُخْلَصین». گفته است: خدایا به مقام عزت تو، به بزرگواری تو، هر آینه گمراه خواهم کرد، همه این‌ها را، تمام افراد بشر را، گمراه می کنم، مگر آن بندگانی که مُخلَص باشند، یعنی قلب آنها خالص برای تو باشد، و روزنه ای در دل آن ها از غیر تو باز نشده باشد. قلبی که خالص برای خدا باشد، شیطان در او راه پیدا نمی کند، امّا اگر به قدر روزنه سوزنی، راه هوی، راه هوس، راه حیوانیت، راه شهوت، راه غضب، راه‌های غیر خدایی باز شد، از همان راه، وارد می شود و قلب را کج و معوج می کند، و قلب را منقلب و وارونه می کند. او به راه های کج، کاری ندارد. به یهود و نصاری که به راه کج می روند، کاری ندارد. به منحرفین دیگری که از صراط مستقیم عبودیت خدا خارج شده اند، کاری ندارد. آنها از راه، بر کنار هستند، آن ها هرچه بروند، از مقصد دورتر می‌شوند. به فساق و فجّار، کاری ندارد، آن هایی که الان مشغول فسق و فجور هستند، به آن ها کاری ندارد، خود آنها به چاه افتاده اند، فقط یک مراقبی را می گذارد که آنها از چاه بیرون نیایند. امّا خودش با آن قدرت و توانایی که دارد، سر راه راست می نشیند، همان راهی که در هر نماز، ما از خدا طلب می کنیم، که خدا ما را به آن راه، هدایت و رهبری کند. او، در دور شدن ما، از ساحت قدس الوهیّت است، قسم هم خورده است که این‌کار را می کنم.
بنده از او می ترسم، چون چنین است، ناچار هستم به پناه بروم. آن خدایی که شیطان را آفریده است و او را مسلّط کرده است، آن خدا عالم‌تر از این است که در برابر یک چنین دشمنی، برای ما پناهگاهی قرار نداده باشد. وقتی این سگ را ول کرده است، نمی شود ما را بدون پناهگاه بگذارد، بی حامی و حافظ بگذارد. یکی از ادلّه وجود حجّت همین است. بنابر این، یک پناهگاهی معیّن کرده است، که هرکس به پناه برود و در این دژ وارد شود، از خطرات شیطان، و از زلاّت و لغزش های حاصل از اغوای شیطان، مصون و محفوظ بماند.
یکی از القاب ائمه ما، «الکهفُ الحصین» است، و امروز، یکی از القاب امام عصر علیه السلام است. او پناهگاه محکمی است که خدای متعال برای ما معین کرده است، و به ما امر کرده است که به این پناه برویم. او، آن دژ محکم خدایی است که ما، اگر به پناه آن پناهگاه برویم، از تیراندازی های شیطان، مصون و محفوظ می مانیم. خدا را آگاه و گواه می گیرم بر این مطلبی که می گویم، و این مطلب علاوه بر جنبه های علمی و منطقی، جنبه های تجربه و امتحان های شخصی خود من است. در هر مطلبی که من به پناه امام زمان علیه السلام رفتم، در هر مشکلی که به ساحت ولایت آن حضرت پناه بردم، آن بزرگوار به اذن خدا، حفظ و نگهداری کرد. پناه بردن به او، عین پناه بردن به خداست، زیرا که خدا او را پناهگاه ما قرار داده است. به شما هم توصیه می‌کنم در هر مشکلی، اگر متوسّل به ولیّ وقت شوید، ولیّ وقت، به اذن الله تعالی، حلّ آن مشکل می کند، و گره گشایی می فرماید، در تمام مراحل، در خطئات و خطرات، مادی و معنوی، اصلاً خدا او را برای این کار گذاشته است. هرکس که در دژ ولایت او وارد شد، شیطان کوچک تر از آن است که بتواند او را در ارکان و اصول و حقایق انسانی منحرف کند. نوع انحرافات برای انقطاع از مقام ولایت ولی عصر علیه السلام است.
(سخنرانی های مسجد جامع زاهدان، شب اول ماه رمضان1390قمری)