این دو شرط باعث ارزشمندی ذکر میشود و حقِ سخن این گونه ادا میشود.
شرط قبولی ذکر، درست مشابه شرط وضو برای قبولی نماز است.
در قرآن از کلمه “مودت” استفاده شده است.
“مودت” جدا از “محبت” است.
محبت از حب میاید. یعنی دوست داشتن، که امری قلبی محسوب میشود و اثر خارجی ندارد.
مودت، درجه بالاتری از محبت است.
یعنی محبت در راه اهل بیت.
یعنی اهل بیت محور حب و بغض شخص شود.
مودت دوست داشتنی است که زندگی مان تحت تاثیر آن دوست داشتن قرار میگیرد.
مثل علاقه یه فرد به تیم برزیل. طرف پرچم برزیل را در اتاق ش آویزان میکند. مدل مو فلان بازیکن برزیل رو برای مدل موی انتخاب میکند. پوستر بازیکنان ش را به دیوار اتاق میزند.
مودت، دوست داشتنی است که در زندگی مان نمود دارد و امری جوارحی است و در عمل نشان داده میشود.
محور حب و بغض مان میشود آن شخص.
مثل علاقه والدین به فرزند که محور حب و بغض شون فرزندشان است.
اگر غریبه ای بیاید و با فرزندشون رفت با محبتی داشته باشد و او را ببوسد، والدین با آن شخص از سر محبت رفتار میکنند.
اگر غریبه ای بیاید و سیلی به گوش فرزندشان بزند، آنها با غضب با آن شخص رفتار میکنند.
بخشیده شدن از آتش جهنم برای افرادی صادق است که انجام گناه تعمدا و از سر کوچک شمردن گناه نبوده باشد.
کسی که گناهی را عمدی انجام میدهد کافر از دنیا میرود و عتقبت به خیر نمیشود.
امام سجاد ع در صحیفه سجادیه می فرمایند:
نَفس م گناه را زیبا جلوه داد و من مرتکب شدم.
و این از سر کوچک شمردن گناه و عناد با خدا نبود.